Την 1η Φεβρουαρίου εκδικάζεται εκ νέου η αγωγή που κατέθεσε ο Χρήστος Νεγκάκης εναντίον του Θέμη Λαζαρίδη επειδή ο δεύτερος ανέφερε το προφανές: Τα άρθρα που ο Νεγκάκης παρουσίαζε ως προϊόντα επιστημονικής του εργασίας ήταν στην πραγματικότητα συρραφή κειμένων άλλων συγγραφέων.
Σημειώνεται πως δικηγόρος του Νεγκάκη είναι ο γνωστός και από την υπόθεση της Σοφίας Ιορδανίδου Βασίλειος Σωτηρόπουλος, γνωστός όχι μόνο από τη συμμετοχή του σε διάφορα "παρατηρητήρια" τύπου Ελσίνκι, αλλά και από τις ηλεκτρονικές διενέξεις του στη μπλογκόσφαιρα με θέμα τις σχέσεις των τριών φύλων.
Ο Βασίλειος Σωτηρόπουλος εκτός από δικηγόρος δηλώνει και συγγραφέας επιστημονικών συγγραμμάτων, οπότε η σχέση του με την τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη και μάλλον περιπλεγμένη.
Η πρώτη εκδίκαση της υπόθεσης κατέληξε στην απόφαση πως πρέπει να υποβληθεί εκ νέου η αγωγή, καθώς τα ιστολόγια δεν μπορούν να θεωρηθούν Τύπος. Όμως ακόμα και η πρώτη δίκη βοήθησε στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων:
Τόσο ο Νεγκάκης όσο και ο Σωτηρόπουλος δεν παρευρέθηκαν στη δίκη. Αυτό αφήνει την εντύπωση πως η δίκη γίνεται περισσότερο για λόγους εκφοβισμού παρά επειδή ο Νεγκάκης και ο δικηγόρος του πιστεύουν πως μπορούν να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Κύριο στοιχείο της υπερασπιστικής γραμμής του Νεγκάκη είναι πως η σχετική ΕΔΕ του δημόσιου πανεπιστημίου τον δικαίωσε. Με άλλα λόγια, μία διαδικασία μεταξύ πανεπιστημιακών θεωρείται de facto τεκμήριο αθωότητας, τη στιγμή που όλες οι ενδοπανεπιστημιακές διαδικασίες έχουν καταλήξει να σκανδαλίζουν το δημόσιο βίο.
Η περίφημη αυτή ΕΔΕ αναφέρει πως κάποιος κάλεσε κάποιους που ο ίδιος ο Νεγκάκης πρότεινε, οι οποίοι και κατέθεσαν πως το στέλεχος της εκδοτικής εταιρίας δεν είχε τα προσόντα να κρίνει το έργο μίας επιστημονικής προσωπικότητας όπως ο Νεγκάκης επειδή δεν κατείχε ακαδημαϊκή θέση και διδακτορικό!
Δυστυχώς για το Νεγκάκη, δε χρειάζονται ιδιαίτερες ακαδημαϊκές περγαμηνές για να δει κανείς το αυτονόητο, το οποίο φαίνεται και από τα όσα ανέφερε το GURF. Ότι δηλαδή τα άρθρα του αποτελούν συρραφή κειμένων άλλων συγγραφέων, πρακτική που έχει κτίσει πολλές ακαδημαϊκές καριέρες στην Ελλάδα.
Η δικαστική ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλεται ο Θέμης Λαζαρίδης αποτελεί προσπάθεια τρομοκράτησης όσων μιλούν για ένα πραγματικό πανεπιστήμιο που θα αποτελεί κέντρο έρευνας και επιστήμης με βάση τις αρχές του δικαίου και όχι κέντρο λογοκλοπής, νεποτισμού και συνδιαλλαγής.
Εξαίρουμε τον Θέμη Λαζαρίδη για τους πολύχρονους και με προσωπικό κόστος αγώνες του και ευχόμαστε αυτοί να βρουν και άλλους μιμητές.
